19. Το Πορταλ του Ανεγγιχτου

Η Τσάρλοτ σιχτίριζε απο το πρωι. Τα ντόλλαρς της σωνανε, οι λιγοστές οικονομίες ειχανε φαγωθει προ πολλού- λίγο το τίκετ για το Ελλάντας, λιγο τα ζιγγολίκια του Λουτσιάνο στην Αστόρια και κάτιτις τα καθημερινά πιστολάκια στη Λία Μπακούρη την είχαν αποψιλώσει…
ΤΟΚ ΤΟΚ. Η πορτα της χτύπησε.
-Γιεεεες?
-Η Κορη ειμ’ σερί!
-Mον Ντιε Τσαρλοτ μου,  θα μπω κατευθειαν στο ψητό… θέλω να μου πεις τον καφέ, τα χαρτιά ολα για τον παιδαρά… Σε ειχα δει στον ύπνο μου πριν ‘ρθεις ειναι σημάδ’!
Νο γουιεεη ιν Χελ μαρί, σκέφτηκε η Τσαρλοτ..
-Και επειδη ξερω οτι χωρις λεφτά  να τα πεις λες ειναι γρουσουζά έφερα και 50 ευρω για το καλό και κάτι αντιπαλλεβόν για να πέσεις σε τρανς…
-Γουατ δι χελ…Σοοου μι δε μανε-ι ντίαρ, νοιωθω να ήδη να συνδέουμι με το υπερπαραπέραν….
Αι σενς α ντιστούρμπανς ιν δι φορς

…ο\(Ο)/ο…

Εξι ώρες, έξι καφέδες και εξι σεανς με το υπερπεραν το μετα  η Τσαρλοτ χτυπησε το τζαμακι του γραφειου της Μέρεντας.
-Μάι ντιαρ ασε το βαζο με τα τουλουμπάκια κάτου… Ουόοαρα φορ Μπίζνα…